پرنده بر شانه ی انسان نشست .
انسان با تعجب رو به پرنده کرد و گفت :اما
من درخت نیستم. تو نمی
توانی بر روی شانه ی من آشیانه بسازی .
پرنده گفت : من فرق آدم ها و درخت ها
را خوب می دانم . اما گاهی پرنده ها و انسان ها را اشتباه می گیرم !!!
انسان خندید و به نظرش این بزرگ ترین
اشتباه ممکن بود .
پرنده گفت : راستی چرا پر زدن را کنار گذاشتی
؟
انسان منظور پرنده را نفهمید و بازهم
خندید.
پرنده گفت : نمی دانی توی آسمان چقدر جای تو خالی است !!؟
انسان دیگر نخند ید انگار ته
خاطراتش چیزی را به یاد آورد، چیزی که نمی دانست چیست .شاید یک آبی دور؛
اوج دوست داشتن .
پرنده گفت : غیر از تو پرنده های
دیگری را هم می شناسم که بال زدن از یادشان رفته است . درست است که پرواز برای
یک پرنده ضرورت است ، اما اگر تمرین نکند فراموشش می شود !!
پرنده این را گفت و پر زد . انسان ردِّ پرنده را دنبال کرد تا اینکه چشمش
به یک آبی بزرگ افتاد و به یاد آورد روزی نام این آبی بزرگ بالای
سرش ،آسمان بود و چیزی شبیه دلتنگی توی دلش موج زد .
آن وقت خدا بر شانه های کوچک انسان دست
گذاشت و گفت : یادت می آید تو را با دو بال و دو پا آفریده بودم ؟زمین وآسمان،هردوبرای توبود ولی تو هرگزآسمان را ندیدی یا نخواستی که ببینی ؟!!
راستی عزیزم ، بال هایت را کجا گذاشتی ؟
انسان
دست بر شانه هایش گذاشت و جای خالی چیزی را احساس کرد ؛ آن گاه بنده وار سر در آغوش خدا
گذاشت و زارزار گریست ...
