مشی روان شاد شجریان

داریوش پیرنیاکان نوازنده تار، سه‌تار و پژوهشگر موسیقی درخصوص تبعات فقدان استاد شجریان در موسیقی ایران گفت: شجریان شخصیتی بود که حتی وجودش در خانه نیز یک پشتوانه برای موسیقی ایران بود. آن‌قدر که آدمی مانند آقای ابتهاج می‌گوید، «من ایران بدون شجریان را نمی‌توانم تصور کنم». وقتی آقای ابتهاج چنین حرفی می‌زند، بزرگی فقدان این استاد را نشان می‌دهد. واقعا جای افسوس است که ما چنین بزرگ‌مردی را از دست دادیم.

وی بیان کرد: مطمئن هستم اگر شرایطی بود که آدم‌ها می‌توانستند راحت به تشییع پیکر استاد شجریان بیایند، مراسم تشییع ایشان تاریخی‌ می‌شد، مثل آنچه در مصر برای ام ‌کلثوم و در فرانسه برای شارل آزناوور روی داد.

پیرنیاکان ادامه داد: اگر ماندلا دنبال این بود که پس از مبارزه بیاید رئیس‌جمهور شود، نمی‌توانست ۲۹ سال در زندان بماند ولی او هدف والاتری داشت. هر کسی برای مردم و یک نظر یا ایده متعالی کار کند، حتما موفق خواهد شد. حتی اگر در زمانه خودش موفق نشود، آیندگان او را خواهند دید و بالا خواهد رفت.

وی در پایان عنوان کرد: فردوسی تمام ثروتی را که از پدرش به او رسیده بود خرج کرد و در خانه نشست و در نهایت یک شاهکار آفرید که همیشه ماندگار است. فردوسی در نهایت از فقر و تنگدستی فوت شد ولی حالا امروزه جامعه آن‌قدر پیشرفت کرده که شجریان در زمان خودش محبوب و مشهور شده است. از او بیاموزید. این آدم از اول با متر و معیار خرد حرکت کرد. خرد هیچ‌وقت اجازه نمی‌دهد که حرکت انسان انحراف پیدا کند. خرد تنها گوهری در انسان است که آلوده نمی‌شود.